profile.country.PL.title
Pierwsze oszołomienie majestatem zabytków starożytnego Egiptu, jakie stało się moim udziałem w świątyni luksorskiej, trwało tego dnia nadal, bowiem zaraz po Luksorze udaliśmy się do położonego nieopodal kompleksu świątynnego w Karnaku. Świątynie były wznoszone w okresie Nowego Państwa i późniejszym. Największa część kompleksu poświęcona była Amonowi-Re, a mniejsze bogu Montu oraz bogini Mut (żona Amona). Swoje sanktuaria mieli też faraonowie Ramzes III i Totmes III. I znowu żądni szczegółów mogą się czuć zaproszeni do bibliotek.
Na zdjęciu poniżej ogólny widok frontu. Dwa pylony, z czego lewy z wyburzonym piętrem, a poza tym brama także bez górnego zwieńczenia.
Jesteśmy u wrót świątyni. Nasza pilotka - to ta osoba z lewej strony na zdjęciu poniżej - butelką wody podniesioną do góry, niczym buławą wzywała nas do podążania za nią. Przed nami piękna, ale krótka Aleja Sfinksów o baranich głowach. Baran był uważany za święte zwierzę boga Amona.
Wchodzimy na dziedziniec za pylonami.
Zdjęcia posągu faraona ukazują spotykaną w historii Egiptu cechę proporcji postaci. Rzecz w tym, że małżonka faraona nie mogła być ukazana, jako równa królowi. Musiała być przedstawiona, jako zgoła miniaturka. Choć jak się potem okazało bywały wyjątki od tej reguły. Historycy dopatrywali się w tych przypadkach wyjątkowości uczuć, jakie łączyły małżonków.
Rzut oka do tyłu. Na pierwszym planie wejście do świątyni Ramzesa III. Widoczne prace rekonstrukcyjne są pozbawione finezji, co widać po gładkich wypełnieniach ubytków szarą zaprawą.
Weszliśmy do Wielkiej Sali Hypostylowej.
Szczególna uwaga należy się wszystkim zdobieniom, szczególnie tym z zachowanymi kolorami.
I znowu gdzieś tam „nieśmiałe” próby rekonstrukcji. Nie widać nikogo przy pracy. Ciekawe, czy przypadkiem za faraonów nie budowano szybciej?
Wychodzimy spod gigantów Wielkiego Hypostylu. Teren bardziej odsłonięty. Obiekty dość poszarpane przez los. Ale wszędzie nie brak tego, co tak fascynuje historyków: to kamienne księgi pisane hieroglifami.
Minęło akurat południe i mimo, że to koniec września, upał jest ogromny, jak dla nas Europejczyków z północy. Przyglądam się tej totalnej, otaczającej nas, ruinie, ale jednocześnie widać, że ruina jest jakby niekompletna. I tu historia daje nam odpowiedź. Otóż, w starożytności świątynię burzyli Koptowie w odruchu zwalczania „złej” religii, a w średniowieczu to samo czynili fanatycy muzułmańscy, ponadto ruiny były świetnym magazynem materiałów budowlanych - wystarczy. I tym ostatnim można, choć w części, tłumaczyć, dlaczego rekonstrukcje idą tak niemrawo. Po prostu brakuje klocków, aby złożyć tego wielkiego puzzle’a.
Mijamy mały dziedziniec i znowu szukając odrobiny cienia wchodzimy pod kamienne konstrukcje kolejnego pawilonu kompleksu świątynnego. To pozostałości świątyni Totmesa III.
Budowla od frontu, w stosunku do wcześniej widzianych, jest jak na ruinę ogólnie w niezłym stanie, choć na jej zapleczu wygląda to gorzej. Ale od frontu widać ściany, filary i sklepienia. I przepiękne kolorowe zdobienia. Niesamowite. Przecież one mają trzy tysiące lat.
Szukam ciekawych ujęć. Ale nie ma wiele do wyboru. Możliwe są ujęcia tylko z poziomu przyziemia.
Nagle zza ściany wyłania się postać policjanta w białym mundurze. Oczywiście obowiązkowy kałasznikow na ramieniu. Ja rozglądam się i zauważam kilka metrów dalej kamienne schodki prowadzące na poziom pierwszego piętra. Ale dostęp do nich zagradza drewniany kij, oparty poziomo na kamieniach - jak szlaban. Nie jest to typowy „oficjalny” sznur, ale kij. Spojrzałem na policjanta, on na mnie, i chyba mnie zrozumiał. Wymieniając kilkukrotnie jedno tylko słowo „panorama”, wskazał jednocześnie na owe schodki i chwycił za kij, ale go nie ruszył. Zauważył moje lekkie kiwnięcie głową, więc tajemniczy pręt na chwilę zniknął, a ja wszedłem na schodki. Ale zanim minęły moje dwie minuty na pięterku, zauważyłem, że do policjanta doszlusował jakiś cywil, zapewne jego znajomy. A skoro znajomy, to sprawdziłem w kieszeni, czy mam dwie jednofuntówki. Miałem.
Na zdjęciu poniżej, oprócz policjanta i jego znajomego, widać ruiny sanktuarium świątyni Totmesa III, widziane z udostępnionego mi pięterka.
Rzeczywiście pięterko pozwoliło mi ujrzeć otoczenie z lepszej perspektywy, więc wykorzystałem tę okoliczność jak się dało - i jednocześnie musiałem się śpieszyć, bo nasza grupa już znikała za ruinami.
Obydwu pożegnałem uśmiechniętych.
0online
1868178posty/postów